Do ludzkiego istnienia należy, że podlega ono procesowi rozwoju; jest stawaniem się w określonym celu. To, co daje nam doświadczenie, jest zawsze tego stawania się stadium przejściowym.

W naszym codziennym obcowaniu ze Zbawicielem zyskujemy coraz subtelniejsze wyczucie tego, co Mu się nie podoba. Poprzednie zadowolenie z siebie ustępuje miejsca świadomości, że nie wszystko w nas jest dobre, i szukamy sposobu jakby to zmienić. Odkrywamy wtedy, że ta zmiana nie przychodzi nam łatwo. Czujemy się z tego powodu coraz bardziej maluczcy, pokorni, cierpliwi i pobłażliwi dla źdźbła w oku bliźniego wiedząc, jak trudno się uporać z belką w oku własnym. W końcu uczymy się znosić nawet samych siebie w nieubłaganym świetle obecności Bożej, a także zdawać się całkowicie na Boże miłosierdzie, ponieważ tylko On nas zna i nasze siły. Od zadowolenia z siebie jako "dobrego katolika", który "spełnia swoje obowiązki", ale który w rzeczywistości robi to, co mu sprawia przyjemność, do dojścia życia blisko Boga i z Boga w prostocie dziecka i pokorze celnika, prowadzi bardzo długa droga. Kto jednak raz naprawdę wszedł na nią, już z niej nie zawróci.

Św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein)